«مهرشاد کارخانی» در این نوشتار که در اختیار خبرگزاری سینمای ایران قرار داده، نوشته است: «اگر سینمای هنری و روشتفکری را کنار بگذاریم و به سینمای عامه پسند ایران در دهه 40 و 50 نگاه کنیم، متوجه خواهیم شد بخش مهمی از چرخه اقتصادی سینمای ایران در دستان چند بازیگر مرد جریان داشته است، که این را نمی‌توان نادیده گرفت.

حضور بازیگران نامداری چون: ناصر ملک مطیعی، محمد علی فردین، بهروز وثوقی، ایرج قادری، رضا بیک ایمانوردی، عبدلله بوتیمار و ...این مردان سینمای ایران ستاره هایی بودند که مردم بخاطر چهره جذاب و محبوبیت آنها به تماشای فیلمهای‌شان می‌رفتند، در دورانی که کسی کارگردان ها را خوب نمی‌شناخت، و سینمای روشنفکری هم هنوز جایگاه‌اش را بین مردم و حتی تماشاچی خاص پیدا نکرده بود.




این مردان جذاب و تکرار نشدنی اگر چه در فیلم های متوسط یا ضعیف هم بازی می‌کردند، ولیکن جذابیت فیزیکی آنها آنقدر قوی بود که به تنهایی می‌توانست جمعیت زیادی را به سالن‌های سینما بکشاند، و تماشاچی با دیدن چهره و شنیدن نام آنها انرژی مثبتی می‌گرفت، و خود را جای این قهرمان‌های بی‌بدیل قرار می‌داد... همانطور که در سینمای دهه 70 و 80 میلادی جهان مردان جذاب و اسطوره سازی مانند: گری کوپر، جان وین، جیمز دین، پل نیومن، مارلون براندو، چارلز برانسون، یول براینر، استیو مک کوئین، تونی کرتیس، آلن دلون، آنتونی کوئین و ... که تماشاچیان بخاطر نام و چهره جذاب و مردانه آنها به دیدن فیلم‌های‌شان می رفتند، آنها هم گاهی در فیلم‌های بد و متوسط نیز ظاهر می‌شدند، اما محبوبیت‌شان در بین مردم تنها به خاطر فیلم‌ها نبود بلکه در وهله اول شمایل مردانه یک قهرمان را در خود داشتند که تماشاچی عام و خاص تمام رویاهای دست نیافتنی‌اش را در رفتار این قهرمان‌ها جستجو می‌کرد.

ایرج قادری با چهر‌ه‌ فوق‌العاده جذاب، و ژست‌های منحصر به فردش که تنها مخصوص خود او بود، توانست تاثیر زیادی به‌خصوص روی جوانان آن روزگار بگذارد و قامت یک مرد کاملاً سینمایی و تماشایی را در فیزیک و کاراکترش ارائه دهد، که متاسفانه سال‌هاست سینمای ایران بازیگرانی با چنین خصوصیت‌هایی به خود ندیده است. یادمان باشد که این نام‌ها برای یک ملت خاطره ساخته‌اند، به قول نویسنده‌ای «انسان بی‌خاطره به آسانی تسلیم دروغ می‌شود». او یکی از عاشقان واقعی سینما، و خاطره ساز شد ...»

انتهای پیام/ ف